Գեղեցկությունը մեծ նշանակություն ունի մեր աշխարհում։ Բայց ժամանակը ամեն ինչի վրա թողնում է իր հետքը… Իսկ հետո ի՞նչ է մնում սիրուց։
Ջոն Բլանչարդը վեր կացավ նստարանից, ուղղեց իր զինվորшկան համազգեստը և հետազոտեց Գրանդ Կենտրոնական կայարանով անցնող մարդկանց ամբոխը։ Նա սպասում էր մի աղջկա, որի հոգին իրեն դուր էր գալիս, բայց ում դեմքը երբեք չէր տեսել՝ վարդով աղջկան։
Նրանով նա սկսել է հետաքրքրվել մեկ տարի առաջ Ֆլորիդայի գրադարանում։ Հետո նրան հետաքրքրեց մի գիրք, բայց ոչ թե բովանդակությամբ, այլ լուսանցքներում մատիտի հետքերով: Փափուկ ձեռագիրը արտացոլում էր խոհուն հոգի և թափանցող միտք: Գրքի վրա նշված էր նախորդ տիրոջ անունը՝ միսս Հոլիս Մեյնել։
Նրա հասցեն գտնելու համար շատ ժամանակ և ջանք պահանջվեց: Նա ապրում էր Նյու Յորքում։ Նա նամակ գրեց նրան, ներկայացավ և առաջարկեց գրչակից դառնալ։ Իսկ հաջորդ օրը նրան ուղարկեցին արտասահման ծառшյելու։ Ողջ տարվա ընթացքում երկուսը միմյանց ճանաչեցին նամակների միջոցով։ Յուրաքանչյուր նոր տառ մի սերմ էր, որն ընկնում էր բերրի հողի մեջ: Վեպի սկիզբը խոստումնալից էր.
Բլանչարդը խնդրել է աղջկան իրեն լուսանկար ուղարկել, սակայն վերջինս հրաժարվել է։ Նա գրել է, որ եթե նա իրոք լուրջ է վերաբերվում նրան, ապա արտաքինը նշանակություն չունի։ Եվ հիմա ժամանակն է, որ նա տուն գնա։ Հանդիպումը նախատեսված էր առավոտյան ժամը 7-ին Նյու Յորքի Գրանդ Սենթրալ կայարանում։ «Դու ինձ կճանաչես»,- գրել է աղջիկը։ «Իմ բաճկոնի ծայրին կարմիր վարդ կլինի»։
Եվ այսպես, առավոտյան ժամը 7-ին նա կանգնած էր կայարանում ու սպասում էր մի աղջկա, որի հոգին հավանում էր, բայց դեմքը երբեք չէր տեսել։ Նրա մոտ էր քայլում մի երիտասարդ կին՝ սլացիկ, գեղեցիկ կազմվածքով։ Նրա դեմքը շրջանակված էր երկար շիկահեր գանգուրներով, իսկ աչքերը կապույտ էին, ինչպես նուրբ ծաղիկներ։ Իր գունատ կանաչ կոստյումով նա կարծես նոր արթնացած աղբյուր լիներ։ Նա քայլեց դեպի նա՝ բոլորովին մոռանալով տեսնել, թե արդյոք նա վարդ ունի։
Նրա շուրթերը հուզվեցին մի փոքր սադրիչ ժպիտով։
«Թույլ տուր անցնեմ, նավաստի»,- ասաց նա:
Եվ հետո տղամարդը տեսավ, որ իր հետևում կանգնած է նույն Հոլիս Մեյնելը։ Կինը մոտ 40 տարեկան էր, նրա ճերմակ մազերը թաքնված էին մաշված գլխարկի տակ։ Նա ավելորդ քաշ ուներ, իսկ հաստ ոտքերը հազիվ էին տեղավորվում ցածրակրունկ կոշիկների մեջ։
Կանաչ կոստյումով աղջիկն արդեն հեռացել է։ Նրան թվում էր, թե երկու մասի է բաժանվում, աղջկա հետևից գնալու ցանկությունն այնքան ուժեղ էր, բայց նրա զգացմունքները այս կնոջ հանդեպ, որն իր համար շատ մտերիմ մարդ էր դարձել, այնքան խորն էին։ Նա կանգնեց առանց շարժվելու։ Նրա գունատ, կլոր դեմքը նուրբ ու խելացի էր, իսկ աչքերը փայլում էին ջերմ ու բարի։
Նա չվարանեց։ Նրա մատները սեղմեցին գրքի պատճենը, որի միջոցով նրանք հանդիպեցին։ Նույնիսկ եթե դա սեր չլիներ, դա շատ արժեքավոր բան էր, գուցե նույնիսկ ավելի լավ, քան ռոմանտիկ զգացմունքները: Նա ուղղեց ուսերը, ողջունեց և գիրքը տվեց կնոջը, թեև նրա ներսը պատռված էր հիասթափությունից։
«Ես լեյտենանտ Ջոն Բլանչարդն եմ: Իսկ դուք պետք է լինեք միսս Հոլիս Մեյնելը: Ես այնքան ուրախ եմ, որ վերջապես հանդիպեցինք: Կարո՞ղ եմ ձեզ ընթրիքի հրավիրել:
Կինը ժպտաց.
«Ես չգիտեմ, թե ինչ ես խոսում, տղաս», — պատասխանեց նա: «Կանաչ կոստյումով մի երիտասարդ տիկին, ով հենց նոր անցավ, խնդրեց ինձ կապել այս վարդը իմ վերարկուի վրա: Եվ նա ասաց, որ եթե ինձ հրավիրեք ընթրիքի, ապա ես պետք է ձեզ ասեմ, որ նա ձեզ սպասում է դիմացի ռեստորանում …
