Հնդկական պարերը ամենամիստիկական պարերն են համարվում ամբողջ աշխարհի պարարվեստում: Գունավոր հագուստները, հետաքրքիր երաժշտությունը պարերի հետ ստեղծեւմ են անզուգական տեսարան:
Կա ենթադրություն, որ հնդկական պարերը ստեղծվել են Բրահմաի կողմից:Կլասիկ հնդկական պարերը մշակվել է որպես պարային դրամա հնդկական թատրոնի համար: Պարուհին պատմում է պատմությունը գրեթե միայն ժեստերի միջոցով:
Մեծամասնությամբ ներկայացվում է հնդկական դիցաբանությունը, տվյալ տարածաշրջանի մշակույթն ու ոգին: Նախկինում չեն եղել մասնագիտացված սրահներ այդ իսկ պատճառով նվիրած է եղել հանգստին և ժամանցին:
Հնդկական ազգային հագուստը փոխվում է կախված տարածաշրջանից: Ամենաակնառուն այն է որ, հնդիկները կոշիկներ չեն կրում: Հագուստները գույնզգույն են, զարդարված ասեղնագործված նախշերով և տարբեր զանգուլակներով:Գերակշռում են նարնջագույնն ու կարմիրը:
Իսկ ազգային երաժշտությունը ձևավորվում են լարային, հարվածային, փողային և հարվածային ոչ թմբուկ գործիքները: Այդպիսին են օրինակ Բուլբուլ Տառանգ, Դոտար, Սուրբահար, Տունտունի, Տումբի, Սարինդա, Գեդու կոչվող ազգային գործիքները:
90-ականներին հնդկական ֆիլմերն ու երգերը մտան մեր իրականություն: Դրան սիրվեցին և կրկնօրինակվեցին, դրանց տակ հարսանիքներ էին անում, պարում, ուրախանում էին:
