Համալսարանից տուն էի գնում տրամվայով: Հետևում մայրը նստած էր՝ 9-11 տարեկան երեխան գրկին։
Եվ այս «երեխան» ինձ անընդհատ ոտքով կեղտոտ կոշիկները սպիտակ տաբատիս վրա էր քսում(դիտմամբ, երևի նրան դուր եմ եկել), ինչից հետո ես դիմեցի մորը՝ նրան հանգստացնելու խնդրանքով։ Նա ինձ ասաց, որ երեխային դաստիարակում են ինչ-որ «Էյհու ..զերայի» համակարգով, սա այն դեպքում, երբ երեխային ամեն ինչ թույլատրված է, և իրականում նա ինձ ուղարկեց:
Եվ հետո իմ հետևից մի տղա եկավ՝ ինձնից մի փոքր մեծ։ Նա բերանից հանեց մաստակը, կպցրեց անմիջապես մոր ճակատին ու ասաց. «Ես էլ այս համակարգով եմ դաստիարակվել», աչքով արեց ինձ ու իջավ հաջորդ կանգառում։
Իրականում մենք շատ ծայրահեղական ենք: Ոմանք այնքան են ջղայնանում երեխաների մի փոքր սխալ քայլից, որ նախատում են նրանց, նույնիսկ ապտակում: Սակայն մարդիկ էլ կան, իրենց պահվածքի անունը դնում են դաստիարակության այլ ձև և իրենց երեխաներին թույլ են տալիս անել այն, ինչ ցանկանում են:
Նման երեխաները հանրային վայրում իրենց ահավոր վատ են դրսևորում: ինչքան էլ երեխաներին ազատություն տանք, պետք է այնպես անենք, այդ ամենն այնպես կազմակերպենք, որպեսզի ամենաթողության չվերածվի:
