«…Շատերն արվեստագետ են դառնում արվեստի հետ քիչ առնչվող պատճառներով: Հարուստները պահանջում են նորը, օրիգինալը, սկանդալայինը։
Իսկ ես, սկսած կուբիզմից, այս պարոններին զվարճացնում էի աբսուրդներով, ու ինչքան քիչ էին հասկանում, այնքան փառք ու փող ունեի։
Հիմա ես հայտնի եմ և շատ հարուստ, բայց երբ ինքս ինձ հետ մենակ եմ մնում, համարձակություն չունեմ ինձ տեսնելու որպես արվեստագետ բառի մեծ իմաստով; Ես պարզապես ժամանակиն հասկացող հանրության զվարճացնողն եմ:
Դա դառը և ցավալի է, բայց դա ճշմարտություն է…»:
Իր 90-ամյակի պահին նկարիչ և քանդակագործ Պաբլո Պիկասոն պարզապես կենդանի լեգենդ չէր. թագավորներն ու նախագահները, երգիչները և դերասանները կարող էին նախանձել նրա համբավին և հեղինակությանը: Միևնույն ժամանակ, հանճարը շարունակում էր ակտիվ ստեղծագործել, որն էլ ավելի գրավեց հասարակության ուշադրությունը նրա կերպարի վրա։
Եվ նշանակալից ամսաթվի համար (1971թ. հոկտեմբերի 25), որը, ինչպես շատերը հասկացան, կարող է լինել վարպետի կյանքի վերջին տարեդարձը, արվեստագետներն ու արվեստի պատմաբաններն ամբողջ աշխարհում պատրաստել են ցուցահանդեսներ, հեռուստատեսային և ռադիոհաղորդումներ, ինչպես նաև գրքեր
Պաշտոնապես Պաբլո Պիկասոն համարվում է 20-րդ դարի հանճար և մարգարե։
Բայց ոչ բոլորն են համաձայն սրա հետ։ Հակառակ կարծիք կա՝ Պիկասոն հմուտ սադրիչ է և մանիպուլյատոր։
