Ներկայացնում ենք հայ մեծանուն դերասան Մհեր Մկրտչյանի իմաստուն խոսքերը, որոնք արդիական են ցանկացած ժամանակահատվածում:
Մանուկ հասակում ես երազում էի փայլուն, պսպղան հեծանիվ ունենալ. անգամ ժամերով կանգնում էի խանութի ցուցափեղկի առաջ ու նայում…
Երազում էլ էի տեսնում…
Եվ վերջապես տնեցիները խոստացան, որ հեծանիվ կառնեն: Վրա հասավ հանդիսավոր Օրը: Մեր ամբողջ ընտանիքը մորս՝ Սանամի գլխավորությամբ շարժվեց դեպի խանութ: Մայրս հագել էր իր միակ տոնական զգեստը և գլխավորում էր երթը: Նրա հետևից քայլում էի ես՝ ձեռքիս ինձ վստահված դրամապանակը: Հետո դրամապանակից հանեցի փողը և ամուր սեղմեցի ափիս մեջ:
Այդպես երազանքս ավելի մոտ էր թվում ինձ, ու ջերմանում էր հոգիս: Իմ հետևից քայլում էին քույրերս և բակի բոլոր երեխաները՝ փոքր եղբորս՝ հպարտ-հպարտ քայլող Աբոյի գլխավորությամբ, ով ժամանակ առ ժամանակ մոտենում էր ինձ ու նայելով աչքերիս մեջ՝ խնդրում. «Կտա՞ս քշեմ»: Ես խորիմաստ լռում էի, քանի որ չէի ուզում կաշկանդել ինձ ավելորդ խոստումներով: Ու հանկարծ ինչ-որ տեղ՝ շատ մոտիկ, «Խոսում է Մոսկվան, խոսում է Մոսկվան…»:
…Ես երկար կանգնած էի ցուցափեղկի մոտ, ուր փայլփլում էր իմ երազանքը՝ «Սեզա՛մ, բացվի՛ր…», իսկ դռան վրա մի մեծ կողպեքն էր ու ինչ-որ մեկի արագ ձեռքով գրված թուղթը. «Փակ է պատերազմի պատճառով»: Չորսուկես տարի իմ մանկության երազանքը մնաց փակ դռան հետևում…
…Տարիներ շարունակ տարբեր գործուղումներից վերադառնալով՝ ես որդուս համար բերում էի կանաչ, կարմիր, երկնագույն հեծանիվներ: Ու տղաս, մեկ-երկու րոպե քշելով, գնում էր «Կռիվ-կռիվ» խաղալու: Մի կողմ ընկած մնում էինք ես ու հեծանիվները: Ու մի անգամ էլ ես բարձրացրի հեծանիվը, նստեցի ու քշեցի հենց սենյակում: Վրեժ լուծեցի իմ մանկության համար ու հասկացա մի պարզ բան. մարդ ամեն ինչ պիտի ստանա ժամանակին՝ և՛ օրորոցայինը, և՛ առաջին հեծանիվը…
